Translate

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Παρατηρώντας…

Ακίνητο ποτάμι οι δρόμοι του πάλαι ποτέ κλεινού άστεως. Οι απεργίες στις δημόσιες συγκοινωνίες, δικαιολογημένες και αποτελεσματικές ή μη είναι στην κρίση του καθενός, κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την καθημερινότητα εκατομμυρίων Αθηναίων.

Μέσα στη γενική μαυρίλα των ημερών, την οποία ούτε τα πολύχρωμα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια μπορούν να φωτίσουν, δεκάδες άνθρωποι συνωστίζονταν, βρίζονταν και ξεκινούσαν την εβδομάδα τους με εκνευρισμό σε κάποια στάση λεωφορείων, περιμένοντας να στοιβαχτούν σα σαρδέλες και να πάνε στις δουλειές τους. Πρόσωπα σκυθρωπά, σώματα τσιτωμένα, όλοι σχεδόν έτοιμοι για καβγά, είτε για την προτεραιότητα στην επιβίβαση, είτε για μια θέση κάτω από το στέγαστρο.

Την ίδια στιγμή, οδηγοί αυτοκινήτων έκαναν «κατάληψη» στις λεωφορειολωρίδες καθυστερώντας όσα λεωφορεία κυκλοφορούσαν, όργανα της τροχαίας χειρονομούσαν νευρικά, σε κάθε διασταύρωση αυτοκίνητα μπλεγμένα σαν τα φίδια του Λαοκόoντα και για ηχητική επένδυση, κορναρίσματα, βρισιές και απειλές.

Παρατηρώντας φευγαλέα τις εικόνες κατάλαβα για μια ακόμα φορά ότι αυτή είναι η ζωή στις πόλεις και δε χρειάζεται μια απεργία για να το δούμε. Ο καθένας ενδιαφέρεται για την πάρτη του, αν μπορούσαμε θα είχαμε 10 εκατομμύρια κόμματα για να ψηφίζει ο καθένας τον εαυτό του, έχουμε φτάσει στο σημείο να προσπαθούμε να «κλέψουμε» τη σειρά στη στάση, να δεχόμαστε χτυπήματα στην αξιοπρέπειά μας και να μην αντιδρούμε, παρά μόνο να ψάχνουμε κάποιον πιο αδύναμο από εμάς για να ξεσπάσουμε. 

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Ο βυθός διδάσκει σεβασμό

«Ο βυθός είναι ο προσωπικός μου κήπος της Εδέμ», λέει στον «Ε.Τ.» ο πολυβραβευμένος φωτογράφος Νικόλας Σαμαράς, καθώς ο υποβρύχιος κόσμος προσφέρει αμέτρητα ερεθίσματα και μοναδικά θέματα. Πιστός στο δόγμα «να αφήνεις μόνο φυσαλίδες και να παίρνεις μόνο φωτογραφίες» ο κ. Σαμαράς διαφημίζει με τον καλύτερο τρόπο τις ομορφιές της πατρίδας μας σε όλο τον κόσμο: «Η θάλασσα με έχει διδάξει τον σεβασμό στους κατοίκους της, στον εαυτό μου και το ζευγάρι μου, στην θάλασσα την ίδια. Το αίσθημα του σεβασμού είναι πολύ ισχυρό μέσα μου, δεν παύει όταν ολοκληρωθεί η κατάδυση αλλά ενισχύεται κάθε φορά που θα συναντήσω ένα νέο ανυπεράσπιστο πλάσμα, ένα εύθραυστο κοράλλι, ένα χτυπημένο ψάρι. Στη θάλασσα αν εξαιρέσουμε τον ανθρώπινο παράγοντα, υπάρχει απόλυτη ισορροπία, όπου το κάθε πλάσμα έχει το ρόλο του και αποτελεί έναν σημαντικό κρίκο της φυσικής αλυσίδας. Στη κατάδυση και τη φωτογράφιση, όσο δύσκολο και να είναι ένα θέμα προσπαθώ να μη διαταράξω αυτή την ισορροπία και να παραμένω επισκέπτης», σημειώνει.
Είναι πολλοί εκείνοι που δεν έχουν αντικρίσει ποτέ τον υποβρύχιο κόσμο, παρά μόνο μέσα από τις εικόνες των φωτογράφων και κινηματογραφιστών, που ενώ μαγεύονται από τη θάλασσα και το βυθό, δεν έχουν νοιώσει ποτέ την γαλήνη που μπορεί να προσφέρει η κατάδυση: «Σκοπός μου είναι να μεταφέρω εικόνες του βυθού, να αναδείξω την ομορφιά που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια, με την ελπίδα ότι κάποιος που γνωρίζει τι κρύβεται εκεί κάτω θα ξανασκεφτεί να πετάξει στη θάλασσα το άδειο κουτάκι αναψυκτικού, τη γόπα ή τη σακούλα», λέει χαρακτηριστικά.
Οι διακρίσεις του σε διεθνές επίπεδο για τις φωτογραφίες του καταδεικνύουν την απήχηση του έργου του, καθώς έχει βραβευθεί σε εκθέσεις στην Ιταλία, τη Γαλλία, τη Σουηδία, την Ιταλία, το Βέλγιο και άλλες χώρες, ενώ έχει οργανώσει την πρώτη προσωπική του έκθεση με τίτλο «Soulfly» στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας, η οποία στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Βιέννη της Αυστρίας.
Ο κ. Σαμαράς καταδύεται στους ελληνικούς βυθούς σχεδόν 15 χρόνια και έχει διαπιστώσει ότι δυστυχώς η κατάσταση επιδεινώνεται: «Στο ξεκίνημά μου οι συναντήσεις με μεγάλα ψάρια ήταν αρκετά συχνές ακόμα και σε μέρη με έντονη δραστηριότητα. Πλέον αυτό είναι εφικτό μόνο σε δυσπρόσιτα μέρη ή είναι θέμα τύχης. Πιστεύω ότι η υπεραλίευση, οι νέες καταστροφικές κατά την άποψή μου τεχνικές αλιείας και η μόλυνση, έχουν μειώσει δραματικά τα αποθέματα και επηρεάζουν έντονα τη θαλάσσια χλωρίδα και πανίδα».
Όταν βρίσκεται στο υγρό στοιχείο, ο κ. Σαμαράς αισθάνεται οικεία και θεωρεί ηθική του υποχρέωση να ενημερώσει την κοινή γνώμη για τη σημασία ενός ισορροπημένου περιβάλλοντος: «Οι οικολογικές μου ανησυχίες και η αγωνία μου για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας εκφράζονται μέσα από τη συμμετοχή μου στις δράσεις του Protect the Sharks Foundation ενός μη κυβερνητικού, μη κερδοσκοπικού ιδρύματος με έδρα την Ολλανδία. Με τη σύζυγό μου και ζευγάρι μου στο βυθό έχουμε αναλάβει εθελοντικά την εκπροσώπηση του ιδρύματος στην Ελλάδα και οργανώνουμε εκδηλώσεις ενημέρωσης και πληροφόρησης του κοινού για τον κίνδυνο εξαφάνισης που αντιμετωπίζει ο καρχαρίας».
ΒΟΧ WHO IS WHO
Ο Νικόλας Σαμαράς γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1974. Ξεκίνησε τις καταδύσεις το 1996 και ασχολείται με την υποβρύχια φωτογραφία από το 2002 με πλήθος βραβεύσεων στο ενεργητικό του σε διεθνές επίπεδο και θεωρείται πλέον ένας από τους καλύτερους φωτογράφους της "Νέας σχολής". Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως Art Director σε γνωστή διαφημιστική εταιρεία της πόλης. Η ιστοσελίδα του http://www.underwater-photography.gr απέσπασε το 2008 το Χρυσό Ερμή στην κατηγορία της, το μοναδικό θεσμό βράβευσης της δημιουργικότητας στην επικοινωνία στην Ελλάδα.

ΒΟΧ Βραβεύσεις
  • Underwater Photography Annual Contest / Χρυσό μετάλλιο
  • Festisub Festival De L'Image Sous Marine / Σουηδία / 1η Θέση
  • 10th MARMARA Underwater Festival / Τουρκία / Κατηγορία: Digital Macro – 2η Θέση
  • 3rd International Underwater Photography Contest ''CITTA' DI VENEZIA 2010'' / Βενετία
    • Κατηγορία: Mediterraneo Ambiente - 1η Θέση
    • Κατηγορία: Mediterraneo Macro - 2η Θέση
    • Κατηγορία: Tropicale Ambiente - 3η Θέση
    • Κατηγορία: Tropicale Macro - 3η Θέση
  • 37th Festival Mondial De L'Image Sous Marine / Γαλλία , PRIX OCEAN GEOGRAPHIC SOCIETY "Image de meduse" – Μνεία "Artistique"
  • 20th International NELOS Festival / Βέλγιο, Κατηγορία: Ασπρόμαυρη φωτογραφία  - Ασημένιο μετάλλιο

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Οι αντιστασιακοί του δελτίου ειδήσεων των 8

Για μια ακόμα φορά η χώρα μας κατακτά με την αξία της το πρωτάθλημα… ακρίβειας και διαφθοράς στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αποκαλυπτική ανάλυση των τιμών σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης που διεξήγαγε το Ελληνικό Κέντρο Καταναλωτών κατέδειξε για μια ακόμα φορά την ολοκληρωτική ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών, την ανικανότητα του κράτους να τιθασεύσει την αισχροκέρδεια και τις συνθήκες μαύρης αγοράς που επικρατούν.

Στο ίδιο κλίμα, η Διεθνής Διαφάνεια δημοσιοποίησε έρευνα που πραγματοποίησε σε 86 χώρες, μεταξύ των οποίων και την Ελλάδα. Και από εκεί τα συμπεράσματα είναι αποθαρρυντικά: Εκτός του ότι το συντριπτικό ποσοστό των Ελλήνων θεωρεί ότι τα κόμματα, τα Μέσα Ενημέρωσης, ακόμα και η Εκκλησία είναι διεφθαρμένα, ένα ποσοστό 66%, δηλαδή δύο στους τρεις, θεωρεί πως η κυβέρνηση δεν είναι ικανή να αντιμετωπίσει τα κρούσματα διαφθοράς.

Και εμείς τι κάνουμε; Ιδρύουμε, λέει, «ταμείο εξωστρέφειας» για τις εξαγωγές μας, οι οποίες έχουν καταβαραθρωθεί, παρουσιάζουμε σχέδια επί χάρτου και μπροστά βέβαια στις κάμερες για τη… σύλληψη της ακρίβειας και κατηγορούμε τους άλλους
-όποιοι κι αν είναι αυτοί, αρκεί να μην είμαστε… εμείς- για την κατάντια της χώρας.

Την ώρα που η πλήρης υποταγή της χώρας στους ξένους «προστάτες» μας αποκτά εφιαλτικές διαστάσεις, την ώρα που εκατομμύρια Έλληνες αδυνατούν πλέον να ανταποκριθούν και στα στοιχειώδη για μια αξιοπρεπή διαβίωση, είναι τουλάχιστον άκομψο να ακούμε τους κάθε λογής εντεταλμένους να κάνουν… αντίσταση στα τηλεπαράθυρα και να μας υπόσχονται έξοδο από το τούνελ, οι ίδιοι που μας χαντάκωσαν. 

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Τελικά, ποιοι είναι ανάπηροι;

Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι με αναπηρία στην Ελλάδα διεκδικούν καθημερινά το δικαίωμα στο αυτονόητο, τη δυνατότητα δηλαδή αξιοπρεπούς διαβίωσης. Τη στιγμή που δεν υπάρχουν καν οι στοιχειώδεις υποδομές στους δρόμους, στις δημόσιες υπηρεσίες, ακόμα και στα περισσότερα μουσεία της χώρας μας, είναι επόμενο οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες και οι τυφλοί να αισθάνονται ότι η πολιτεία τους περιθωριοποιεί στις παρυφές της κοινωνίας μας.

Μια κοινωνία όμως στην οποία η διαφορετικότητα θεωρείται ακόμα «στίγμα» και καταδικάζει τους συνανθρώπους μας με αναπηρία σε μια ζωή γεμάτη αποκλεισμούς δε μπορεί να θεωρείται δίκαιη και ελεύθερη. Γιατί δεν είναι μόνο το ανίκανο κράτος που αδιαφορεί για τα δικαιώματα μεγάλου μέρους των πολιτών του, αλλά πολύ περισσότερο ο καθένας από εμάς που με πράξεις δείχνουμε το έλλειμμα παιδείας και την αναλγησία μας, όταν παρκάρουμε σε μια ράμπα αναπηρικών αμαξιδίων, όταν στρέφουμε το κεφάλι μας αλλού τη στιγμή που ένας τυφλός συνάνθρωπός μας προσπαθεί να περπατήσει στα άθλια πεζοδρόμια των πόλεων μας.

Και αυτό είναι το χειρότερο: Έχουμε μάθει να κατηγορούμε τους άλλους, να στρέφουμε την κριτική μας προς το απρόσωπο κράτος και να αναλωνόμαστε σε κούφια λόγια.

Οι άνθρωποι με αναπηρία είναι περήφανοι και δεν επαιτούν τη συμπάθειά μας. Απαιτούν αξιοπρέπεια και τιμή. Ας το σκεφτούμε όλοι εμείς που έχουμε καταντήσει κοινωνικά αναίσθητοι και εαυτούληδες.  

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Υποβρύχιο ταξίδι στα κοράλλια των ελληνικών βυθών


Στο άκουσμα της λέξης «κοράλλια», το μυαλό μας ταξιδεύει σε εξωτικούς προορισμούς στην Ερυθρά Θάλασσα, την Καραϊβική, τον Ινδικό Ωκεανό και άλλα τροπικά και υποτροπικά σημεία του πλανήτη μας. Και όμως, κοράλλια υπάρχουν σε όλα σχεδόν τα μήκη και τα πλάτη της Γης και η Ελλάδα δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση: «Παρότι δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, κοράλλια υπάρχουν σχεδόν παντού στις ελληνικές θάλασσες. Στη Μεσόγειο, η ομοταξία των Ανθόζωων, το σύνολο δηλαδή των σκληρών και μαλακών κοραλλιών, περιλαμβάνει 200 περίπου διαφορετικά είδη, πολλά από τα οποία έχουν αναφερθεί και στα Ελληνικά νερά. Τα είδη αυτά εμφανίζουν μια εντυπωσιακή ποικιλία μορφών, χρωμάτων και, κυρίως, περιβαλλοντικών απαιτήσεων: έτσι, μπορούμε να βρούμε είδη κοραλλιών που αφθονούν σε πολύ ρηχά και φωτεινά νερά και άλλα που απαντούν αυστηρά σε πιο σκοτεινά ή απλά βαθύτερα νερά», σημειώνει η Δρ. Μαρία Σαλωμίδη, Περιβαλλοντολόγος στο Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ).

Πρόσφατα, ο ερασιτέχνης αυτοδύτης κ. Κώστας Μηλιώνης εντόπισε και αποτύπωσε με τη φωτογραφική του μηχανή στα νερά του Κορινθιακού και σε βάθος περίπου 40 μέτρων ένα εντυπωσιακό είδος κοραλλιού, του είδους Dendrophyllia ramea, το οποίο μέχρι πρότινος απουσίαζε από τις λίστες βιοποικιλότητας των ελληνικών θαλασσών: «Όταν καταδύθηκα και είδα μπροστά μου το κοράλλι, εντυπωσιάστηκα από την ομορφιά και το μέγεθός του, καθώς ξεπερνούσε σε ύψος το ένα μέτρο. Σε άλλες καταδύσεις στην περιοχή του Κορινθιακού με τον φίλο αυτοδύτη Γιώργο Καρέλα βρήκαμε και άλλα είδη κοραλλιών, πολλά από τα οποία δημιουργούν ένα μικρό δάσος», εξήγησε στον «Ε.Τ.» ο κ. Μηλιώνης.

Μια από τις πρώτες καταγραφές στα ελληνικά νερά έγινε το 1955 σε μια ερευνητική αποστολή του περίφημου «Καλυψώ», επανδρωμένου με Γάλλους επιστήμονες από το Ωκεανογραφικό Κέντρο της Μασσαλίας, λέει στον «Ε.Τ.» η Δρ. Σαλωμίδη και συμπληρώνει: «Συστηματικότερη μελέτη έγινε στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών από το ΑΠΘ, η οποία και ανέδειξε τη σημαντική βιοποικιλότητα των Ανθόζωων του Αιγαίου, εντοπίζοντας 88 είδη. Πρόσφατες έρευνες του ΕΛΚΕΘΕ, οι οποίες είναι ακόμα σε εξέλιξη, έχουν εντοπίσει την ύπαρξη κοραλλιών σε όλες σχεδόν τις θάλασσές μας, σε βάθη που κυμαίνονται μεταξύ 50 έως και άνω των 500 μέτρων! Το μόνο σίγουρο είναι ότι μας περιμένουν πολλές ακόμα εκπλήξεις!»

Τα πράγματα όμως δεν είναι ρόδινα, καθώς εκτός από τους φυσικούς τους θηρευτές οι οποίοι εντάσσονται αρμονικά στον φυσικό κύκλο ζωής των κοραλλιών και σε καμία περίπτωση δεν θεωρούνται απειλή για την επιβίωσή τους, ανθρωπογενείς παράγοντες θέτουν την ύπαρξή τους σε κίνδυνο: «Οι κλιματικές αλλαγές και η ανθρώπινη αμεριμνησία έχουν αφανίσει τεράστιες εκτάσεις κοραλλιογενών υφάλων τις τελευταίες δεκαετίες. Στην Ελλάδα, όπου το ποσοστό των κοραλλιογενών βυθών που έχει ενταχθεί σε καθεστώς προστασίας είναι απελπιστικά ελάχιστο, η κάθε είδους ρύπανση ή μηχανική διατάραξη, όπως τα συρόμενα αλιευτικά εργαλεία, οι άγκυρες, τα δίχτυα βυθού και οι απορρίψεις αδρανών υλικών, αποτελούν σοβαρές απειλές: δεδομένης της εύθραυστης φύσης και των πολύ αργών ρυθμών ανάπτυξης των κοραλλιογενών σχηματισμών, είναι προφανές ότι χρειαζόμαστε άμεσα Θαλάσσιες Προστατευόμενες Περιοχές που –μεταξύ άλλων- θα στοχεύουν και στη διατήρηση αυτών των εξαιρετικά ευαίσθητων βιοτόπων», αναφέρει η Δρ. Σαλωμίδη.

Η καταστροφή αποικιών κοραλλιών στον Κορινθιακό Κόλπο, ήταν ένα ακόμα σημάδι που πιστοποιεί ότι η Φύση θυσιάζεται στο βωμό της «ανάπτυξης»: «Δυστυχώς ήρθε αναπάντεχα και γρήγορα το τέλος για ένα από τα καλύτερα υποβρύχια θεάματα κοντά στην Πάτρα και το Αίγιο: Οι τεράστιες γοργονίες σε μωβ και κίτρινα χρώματα με κορμούς που είχαν συχνά διάμετρο 15-20 εκατοστά και ύψος μέχρι 1,5 μέτρο δεν υπάρχουν πλέον στο πιο προσβάσιμο σημείο που τα βλέπαμε μέχρι πρόσφατα, σε βάθος κοντά στα 60μ.
Στην περιοχή γίνονται μεγάλα έργα για την νέα Εθνική Οδό Πατρών-Αθηνών και
μέσα στο νερό τα πράγματα είναι αποκαρδιωτικά. Τα μπάζα μοιάζουν με τεράστια ποτάμια που κυλάνε στα βαθιά. Δυστυχώς φτάσαμε στα 70 μέτρα, εκεί που υπήρχαν οι κόκκινες γοργονίες και το μόνο που βλέπουμε πλέον είναι μικροί άσπροι σπόγγοι», καταθέτει τη δυσάρεστη εμπειρία του ο κ. Γιώργος Καρέλας, αναφερόμενος στην καταστροφή των κοραλλιών στην περιοχή.

Οι γοργονίες αναγνωρίζονται ως ένα από τα σπουδαιότερα και ομορφότερα οικοσυστήματα των θαλασσών μας, καθώς σε αυτά απαντά μία τεράστια και συχνά μοναδική βιοποικιλότητα, η οποία -σύμφωνα με τις πλέον συντηρητικές εκτιμήσεις- περιλαμβάνει περισσότερα από 1700 διαφορετικά είδη φυκών, ασπόνδυλων και ψαριών, συνεπώς η προστασία τους αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη μακροπρόθεσμη υγεία των θαλασσών μας.


ΒΟΧ ΞΕΡΑΤΕ ΟΤΙ… (ΠΗΓΗ: ΔΡ. Μ. ΣΑΛΩΜΙΔΗ/ΕΛΚΕΘΕ)
Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ, η παγκόσμια οικονομική αξία των κοραλλιογενών υφάλων (παρεχόμενα αγαθά και υπηρεσίες) αποτιμάται σε περίπου €120 δις.

Σχεδόν το 19% του συνόλου των κοραλλιογενών υφάλων καταστράφηκε στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών ενώ ένα επιπλέον 15% αναμένεται να έχει αφανιστεί μέσα στα επόμενα 20 χρόνια.

Ανάμεσα στα πλέον διαδεδομένα είδη κοραλλιών στην Ελλάδα περιλαμβάνονται τα Σκληρακτίνια Balanophyllia europae και Cladocora caespitosa που απαντούν ακόμα και στα ρηχά νερά του Σαρωνικού και οι Γοργονίες Eunicella cavolini και Paramuricea clavata που όμως αναπτύσσονται αρκετά βαθύτερα.

Σε πλήρη ανάπτυξη, κάποια είδη Γοργονιών μπορούν να φτάσουν ακόμα και το 1 μέτρο σε ύψος. Με πυκνότητες που συχνά ξεπερνούν τις 30 αποικίες ανά τετραγωνικό μέτρο υποστρώματος, οι συναθροίσεις αυτών των Οκτωκοραλλίων διαμορφώνουν πολυδιάστατα υποβρύχια τοπία που κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα του παρατηρητή.

Χιλιάδες επισκέπτες συρρέουν κάθε χρόνο στις ριβιέρες της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, προκειμένου να καταδυθούν με σεβασμό στους υφάλους των Γοργονιών, οι οποίοι προστατεύονται αυστηρά βάσει κατάλληλων Νομοθετικών Διαταγμάτων εδώ και πολλές δεκαετίες.

Κοράλλι μετανάστης; Και όμως ο Σαρωνικός διαθέτει ένα: το είδος Oculina patagonica που έλκει την καταγωγή του από τις ακτές της Ν. Αμερικής εμφανίστηκε στον Σαρωνικό πριν από μια πενταετία και έχει πλέον πλήρως εγκατασταθεί στις ακτές του… παγκοσμιοποίηση…

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Σταρ Τρεκ

Χθες, ένας πολίτης, με βενζίνη και αναπτήρα στα χέρια, απείλησε να κάψει ζωντανή μια υπάλληλο σε ταμείο ασφάλισης. Τελικά, η άτυχη γυναίκα γλύτωσε χάρη στην παρέμβαση των ψυχραιμοτέρων, αλλά η δυσάρεστη εμπειρία θα την κατατρέχει για καιρό.

Η κατάσταση στις δημόσιες υπηρεσίες είναι αφόρητη, τόσο για τον άτυχο πολίτη που αναγκαστικά πρέπει να απευθυνθεί σε εκείνες για κάποια υπόθεσή του, αλλά και για τους έντιμους υπαλλήλους, οι οποίοι σε ένα γενικευμένο καθεστώς απαξίωσης, διαφθοράς και εγκατάλειψης προσπαθούν όπως-όπως να κάνουν τη δουλειά τους με συνέπεια.

Η εικόνα, σε όποιον έχει βρεθεί σε κάποια ουρά δημόσιου οργανισμού, προκαλεί μόνο θλίψη: Φωνές, βρωμιά παντού, φάκελοι αρχείων της εποχής του… Όθωνα, ηλεκτρονικοί υπολογιστές ούτε για δείγμα και άφθονη χαρτούρα, γραφειοκρατία και αναποτελεσματικότητα.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του κράτους, όσο και αν οι πολιτικάντηδες στα δελτία των οκτώ μας λένε τα δικά τους, οδηγούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Τι να περιμένει βέβαια κανείς από εκείνους που μας λένε ότι η… πρέσα που πέφτει, λόγω ΔΝΤ, είναι για το καλό μας. Οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν ότι η «αξιοπιστία» είναι ένας πλανήτης στον οποίο δεν έχει πάει ούτε ο Μίστερ Σποκ από το Σταρ Τρεκ…

Πόσοι συμπολίτες μας βρίσκονται πλέον ένα βήμα πριν την αυτοδικία επί δικαίων και αδίκων, επειδή το κράτος τους συμπεριφέρεται με σκαιό τρόπο;

Το ερώτημα μάλλον είναι πόσοι ΔΕΝ…

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Ακόμα προσλαμβάνουν….

Εδώ ο κόσμος χάνεται και η Βουλή προσλαμβάνει… στενογράφους. Τη μέρα που ο αρμόδιος υπουργός διέψευσε κατηγορηματικά οποιαδήποτε πιθανότητα απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, ένα ειδησάριο κέντρισε το ενδιαφέρον μου: Ο γραπτός διαγωνισμός -μέσω ΑΣΕΠ- για την πλήρωση 18 θέσεων τακτικού προσωπικού της Βουλής, θα γίνει στις 11 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με την προκήρυξη 1Γ/2010, η οποία δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της 22ας Σεπτεμβρίου.

Μέχρι εδώ καλά: Βεβαίως να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας, αν και συνήθως όταν «αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες» λένε ότι δεν θα υπάρξουν περικοπές, τότε ετοιμαστείτε για… τσεκούρι, βεβαίως να γίνουν προσλήψεις και να μειωθεί η ανεργία, έστω και κατά 18 άτομα, ακόμα και αν ένας στους πέντε Έλληνες βρίσκεται στις ουρές του ΟΑΕΔ, ή ακόμα χειρότερα εκτός στατιστικών.

Είναι όμως λογικό να προσλαμβάνονται 18 στενογράφοι, σε περίοδο γενικότερης κατάρρευσης;

Αντιλαμβάνομαι ότι οι μεγάλες αλήθειες που ακούγονται στο ναό της Δημοκρατίας πρέπει να απαθανατιστούν για τις μελλοντικές γενιές, αλλά μήπως θα ήταν φρονιμότερο να γίνουν μετατάξεις από άλλες δημόσιες υπηρεσίες, ή να αξιοποιηθεί η σύγχρονη τεχνολογία; Είμαι σίγουρος ότι οι «γκατζετάκηδες» της κυβέρνησης θα έχουν ακούσει για τα προγράμματα ηλεκτρονικού υπολογιστή που μετατρέπουν τη φωνή σε κείμενο.

Αλίμονο όμως: Αυτή η νοοτροπία δείχνει γιατί βουλιάξαμε και αντί να κοιτάει η εκάστοτε κυβέρνηση το μέλλον μέσα από διαρθρωτικές αλλαγές, καμώνεται ότι τίποτα δεν άλλαξε, ενώ σε λίγο δε θα έχει δανεικά να δώσει μισθούς και συντάξεις.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Αμφιβάλλω...

Τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν, μέχρι να ακολουθήσουν νεότερα και πριν εκείνα αντικατασταθούν από ολοκαίνουρια και ακόμα πιο δυσβάστακτα μέχρι να τελειώνει το… παραμύθι της εξόδου από το τούνελ, είναι ένα ακόμα χτύπημα στον έτσι κι αλλιώς κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό της χώρας. Την ώρα που η ανάπτυξη έχει αρνητικό πρόσημο και οι δομές καταρρέουν σε επίπεδα προ του 1900, κάποιοι επιμένουν να ζουν στο δικό τους κόσμο.

Πολιτικοί, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης αλλά με ένα κοινό, ότι είναι κατά την άποψή τους οι κοινωνοί της μιας και μοναδικής Αλήθειας, απαγγέλουν το ποίημά τους, κατηγορώντας τους προηγούμενους, τους προ-προηγούμενους, το λαό που… δεν τους ψήφισε και συνεχίζουν να μην προσφέρουν το παραμικρό για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής για εκατομμύρια πολίτες.

Ακόμα και με τις θριαμβολογίες των πρόσφατων εκλογών, στις οποίες όλοι νίκησαν, αν εξαιρέσουμε βέβαια το γεγονός ότι η αποχή, τα λευκά και τα άκυρα διαμόρφωσαν τελικά μια μειοψηφική… πλειοψηφία, σχεδόν κανείς δε μπήκε στον κόπο να εξηγήσει τι σημαίνουν οι αλλαγές που προωθούνται σε αυτοδιοικητικό επίπεδο. Αντίθετα, οι περισσότεροι επέλεξαν το δρόμο της πόλωσης και των εκβιαστικών διλημμάτων.

Κάποια στιγμή όμως πρέπει επιτέλους να μιλήσουν με ειλικρίνεια, μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες και να προτείνουν συγκεκριμένες στρατηγικές άμβλυνσης των επιπτώσεων της κρίσης.

Είναι όμως ικανοί για αυτό; Αν κρίνουμε από την απαξίωση της πολιτικής και των φορέων της, αμφιβάλλω.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Τίποτα...

«Κλείδωσαν» λοιπόν τα πρόσθετα μέτρα, τα οποία σημαίνουν επιπλέον επιβαρύνσεις ύψους άνω των 4 δις ευρώ για το 2011, πέραν των 10 περίπου δις που είχαν ήδη προϋπολογιστεί. Οι επικοινωνιακές φούσκες των κάθε λογής αρμοδίων περί μη επιβολής νέων φόρων και επιβαρύνσεων ακυρώθηκαν και… έσκασαν από την πραγματικότητα που αποδεικνύεται σκληρότερη και από τους χειρότερους εφιάλτες μας.

Θλιβερό όμως είναι το παιχνίδι των λέξεων, στο οποίο επιδίδονται καθημερινά και αποδεικνύονται «μανούλες» οι εν Ελλάδι εντεταλμένοι των Βρυξελλών: «Δε θα υπάρξει περαιτέρω μείωση μισθών» λέγανε και οι… τσεκουριές πέφτουν σύννεφο. «Δε θα πληγούν οι χαμηλοσυνταξιούχοι» λένε και ως δια μαγείας διαρρέουν σενάρια περί αύξησης του ΦΠΑ, το οποίο σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι θα ακριβύνει το γιαουρτάκι του παππού με τη σύνταξη των 300 ευρώ. «Εξετάζονται εναλλακτικά σενάρια για την εξίσωση του ΦΠΑ στα καύσιμα κίνησης και θέρμανσης» λένε και ήδη οι παραγγελίες ενόψει του χειμώνα έχουν σημειώσει πτώση κατά 50% σε σύγκριση με πέρσι.

Το παιχνίδι των λέξεων και των εντυπώσεων, σε ζωντανή μετάδοση από τα δελτία ειδήσεων κάθε βράδι, έχει πλέον αποκτήσει γκροτέσκο χαρακτήρα. Περιμένουμε να ακούσουμε τι θα πει ο κάθε υπουργός και οι παρατρεχάμενοί του, για να δούμε σε λίγες μέρες να γίνεται το ακριβώς αντίθετο, βυθίζοντας την αξιοπιστία της πολιτικής στον Καιάδα του καιροσκοπισμού.

Δυστυχώς, οι θυσίες που επιβάλλονται στους πολίτες της χώρας δε φαίνεται να έχουν συγκεκριμένη στρατηγική, γεγονός που επιτείνει το αίσθημα ματαιότητας και παραίτησης. Αυτό που λείπει είναι ο στόχος, καθώς σερνόμαστε πίσω από τις εξελίξεις. Τι έγινε για τη φοροδιαφυγή και δεν το μάθαμε, εκτός από κάτι λίστες με ονόματα γιατρών και καλλιτεχνών που κυκλοφόρησαν για τα μάτια του κόσμου; Τι έγινε για να στηριχθεί η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Τι έγινε για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και για να παταχθεί η γραφειοκρατία; Τι βελτιώθηκε στη δημόσια Υγεία και Παιδεία;

Η απάντηση έχει έξι γράμματα…

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Πότε θα γίνουμε Ινδία;

Το 2004 για πρώτη φορά στην Ινδία έγιναν «άυλες» εκλογές, με τη χρήση δηλαδή ηλεκτρονικών υπολογιστών αντί των.. παραδοσιακών χάρτινων ψηφοδελτίων και φακέλων, στις οποίες συμμετείχαν 380 εκατομμύρια άνθρωποι. Παρόμοια συστήματα «ηλεκτρονικής ψήφου», με ασφαλιστικές δικλίδες που αποκλείουν τη νοθεία, την ταυτοποίηση του ψηφιακού αποτυπώματος του ψηφοφόρου και εγγυώνται άμεσα και έγκυρα αποτελέσματα σχεδόν αμέσως μετά το κλείσιμο της κάλπης, έχουν χρησιμοποιηθεί -σε μικρότερο βαθμό- στη Γαλλία και στις ΗΠΑ.

Καλό θα ήταν να ξεκινήσει ένας διάλογος για την εφαρμογή της ηλεκτρονικής δημοκρατίας και στη χώρα μας, καθώς τα οφέλη είναι πολλαπλά: Καταρχήν… οικολογικά, αφού δε χρειάζονται πλέον τα χάρτινα ψηφοδέλτια, αλλά και οικονομικά, με τη λειτουργία λιγότερων εκλογικών κέντρων σε όλη τη χώρα και κινητοποίησης ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού, γεγονός που δε θα πρέπει να περνάει απαρατήρητο σε περίοδο κατάρρευσης των δημόσιων ταμείων.

Μια άλλη διάσταση αναδεικνύεται επίσης από την αδιαφορία μεγάλου αριθμού ψηφοφόρων, καθώς η αγανάκτηση για την κατάντια της χώρας μας, αλλά και η απαξίωση της πολιτικής που έχει παγιωθεί σε μεγάλη μερίδα των πολιτών, οδηγεί πολλούς στην αποχή.

Ίσως η δυνατότητα ψηφοφορίας από την άνεση του καναπέ, ή του ηλεκτρονικού εκλογικού κέντρου να έφερνε περισσότερους πιο κοντά στη διαδικασία και κυρίως νέους και όσους δεν έχουν τη δυνατότητα μετακίνησης.

Μέχρι να γίνουμε… Ινδία όμως, έχουμε ακόμα να πετάξουμε πολλά εκατομμύρια σε χαρτούρα, πλαστικές κάλπες και κούφιες ελπίδες.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Κερκόπορτα...

Μεθαύριο ο «κυρίαρχος Λαός» καλείται να ψηφίσει στο δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, τη στιγμή που τα ποσοστά αποχής, τα άκυρα και τα λευκά έφτασαν την περασμένη Κυριακή περίπου στο 50%. Αναμφίβολα μεγάλο το διακύβευμα της κάλπης, καθώς αλλάζει εκ βάθρων το μοντέλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, με άμεσες και απτές επιπτώσεις στην καθημερινότητά μας, γεγονός που όμως δεν είναι αρκετό για να οδηγήσει στα εκλογικά τμήματα έναν στους δύο Έλληνες.

Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε, όταν η Ελληνική Στατιστική Αρχή ανακοίνωσε τα τελευταία δεδομένα της ανεργίας. Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ο αριθμός των απασχολουμένων ανήλθε σε 4.398.890 άτομα και ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός σε 4.298.958 άτομα, δηλαδή για τον κάθε έναν που έχει την τύχη να έχει δουλειά, αντιστοιχεί ένας άνεργος. Απελπιστικά είναι τα νούμερα για τους νέους, καθώς το 30,4% στις ηλικίες από 15 μέχρι 24, παραμένει χωρίς δουλειά.

Όταν ένα κράτος αδυνατεί να προσφέρει στους πολίτες του τα στοιχειώδη, όπως το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρεπή διαβίωση, δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει η απαξίωση της πολιτικής και η αδιαφορία μεγάλου ποσοστού συνανθρώπων μας για τις εκλογές.

Αυτό όμως είναι και το πιο επικίνδυνο: Όταν πάψουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν λύσεις, μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες, τότε ανοίγει η κερκόπορτα για κάθε είδους ακρότητα.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Η ουσία των εκλογών χάθηκε στην κάλπη...

Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα έχετε ήδη ακούσει όλα τα κόμματα να λένε ότι είναι οι νικητές της κάλπης. Η αναγωγή του αποτελέσματος των αυτοδιοικητικών εκλογών σε εθνικό και κομματικό επίπεδο, σίγουρα δίνει κάποια μηνύματα και επιδέχεται ποικίλων ερμηνειών, ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός, αμφίβολο είναι όμως πόσο επηρεάζει την καθημερινότητα των πολιτών.

Το ότι το διακύβευμα της αναμέτρησης αυτής δεν περιχαρακώνεται σε εκβιαστικά διλήμματα, θριαμβολογίες και αναθέματα όμως, ελάχιστα απασχόλησε την κεντρική πολιτική σκηνή και τους πρωταγωνιστές της.

Με τα νέα δεδομένα, οι δεκατρείς περιφερειάρχες θα αποκτήσουν τις αρμοδιότητες «μικρών πρωθυπουργών» και οι δήμαρχοι θα αναλάβουν την ευθύνη διοίκησης των ευρύτερων δήμων που προέκυψαν από τη συγχώνευση άλλων μικρότερων. Το αν θα λειτουργήσει βέβαια στην πράξη το νέο μοντέλο διοίκησης, προς όφελος των πολιτών, θα φανεί στο εγγύς μέλλον.

Αυτό σημαίνει ότι χρονίζοντα προβλήματα που προέκυπταν λόγω της πολυδιάσπασης αρμοδιοτήτων και της αδυναμίας παρέμβασης, θεωρητικά θα λυθούν, ή θα είναι πιο απλή η διαχείρισή τους.

Σε πόσες περιπτώσεις όμως δόθηκε έμφαση στο πρόγραμμα, τις δεσμεύσεις και τους στόχους των νέων τοπικών αρχόντων; Αυτά που θα έπρεπε να απασχολούν όλους μας, καθώς οι διαφορές -αν προκύψουν- θα είναι σε επίπεδο γειτονιάς και καθημερινότητας, φαίνεται ότι δεν είχαν και μεγάλη απήχηση στους ψηφοφόρους, όπως καταδεικνύουν τα ποσοστά αποχής.

Αυτό είναι και ένα δείγμα αποτυχίας του συστήματος, το οποίο περιθωριοποιεί ένα σεβαστό μέρος των πολιτών της χώρας μας.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Οι εκλογές μας στέλνουν... ταμείο

Αν είστε ακόμα και την ύστατη στιγμή αναποφάσιστοι για το αν θα πάτε να ψηφίσετε, ή ποιον εκλεκτό θα επιλέξετε, προλαβαίνετε μέχρι τις 12 το μεσημέρι της Κυριακής να στρογγυλοκαθήσετε μπροστά στις οθόνες σας πίνοντας τον καφέ σας και να διαλέξετε τον υποψήφιο που θα γεμίσει το πορτοφόλι σας με ευρώ, κερδίζοντας τις εκλογές.

Μπορεί να μας έχουν γονατίσει οι έκτακτοι φόροι, οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων και να μη βλέπουμε άσπρη μέρα, η πολιτική και οι πολιτικοί όμως μάς δίνουν το δικαίωμα… να ρεφάρουμε για το τσεκούρι που μας ρίχνουν, για το καλό μας βεβαίως-βεβαίως, με κάθε ευκαιρία. Με ποιο τρόπο; Μα, με το να στοιχηματίσουμε σε φαβορί, αουτσάιντερ και εκπλήξεις ανάμεσα σε εκατοντάδες υποψήφιους «σωτήρες» σε όλη τη χώρα. Δεκάδες εταιρείες διαδικτυακού τζόγου στέλνουν στο «ταμείο» ή -μακριά από μας- στον «κουβά» όσους αποφασίσουν να επενδύσουν τα τελευταία ευρώ της τσέπης τους στοιχηματίζοντας υπέρ ή κατά των… Μαυρογιαλούρων που ζητούν τη ψήφο μας.

Μπορεί το διαδικτυακό στοίχημα να είναι παράνομο στη χώρα μας, αλλά οι ενδοιασμοί κάμπτονται από τις ελκυστικές αποδόσεις και τη δυνατότητα πολλαπλού τζογαρίσματος στα.. καθαρόαιμα που έρχονται να μας λυτρώσουν για μια ακόμα φορά. Για κάθε ευρώ που θα ποντάρετε, για παράδειγμα, στην υποψηφιότητα του κ. Δημαρά, θα εισπράξετε 1,20 εφόσον κερδίσει, ενώ αν έχετε… έμπνευση και αποφασίσετε να τα… σπρώξετε στον κ. Κικίλια, το κάθε ευρώ σας θα δεκαπλασιαστεί!

Εκτός όμως από τους νικητές, μπορείτε να ποντάρετε στην ποσοστιαία διαφορά, στον αριθμό των ψήφων, στο ποσοστό αποχής, ακόμα και στη διαφορά ψήφων μεταξύ των υποψηφίων.

Μια γύρα στους διάφορους ευυπόληπτους -αν και παράνομους- μπούκηδες, αρκεί για να πάρετε μια γεύση: Καλύτεροι και από τους επαγγελματίες δημοσκόπους, έχουν σαφή εικόνα ακόμα και για τον πιο απομακρυσμένο δήμο της χώρας και δίνουν ποσοστά που υπόσχονται… τρελά κέρδη στους τολμηρούς τζογαδόρους.

Αλίμονο όμως: Και οι εταιρείες αυτές -όπως κάθε άλλη που σέβεται τον εαυτό της- αποσκοπούν στο κέρδος, άρα θέλουν να μειώσουν τις πιθανότητες να τινάξει τη μπάνκα κάποιο αουτσάιντερ κουτσάλογο που θα κερδίσει από το… πουθενά τις εκλογές, ρίχνοντας… γκάζι στην τελική ευθεία.

Αν πάλι είστε «μυρωδιάς» κατά το κοινώς λεγόμενο, ή άσχετος όπως λέγεται κόσμια, μην ανησυχείτε: Και για σας έχει ο μπαξές, απλά ακολουθήστε τα λεφτά, ή απλά τις ασφαλέστερες αποδόσεις. Μπορεί έτσι να μην κερδίσετε εκατομμύρια, το κομπόδεμά σας πάντως θα το αυξήσετε, έστω και κατά μερικά ευρώ.
Οπότε, αν ακούτε πολιτικούς να τάζουν τελευταία στιγμή γεφύρια στην έρημο, χτένες για τους φαλακρούς και χρυσά κουτάλια για τους φαφούτηδες, μη γυρίζετε το κεφάλι σας αλλού, γιατί μπορεί να μαζέψουν αρκετά ψηφαλάκια για να ανατρέψουν τα προγνωστικά και να τινάξουν τη μπάνκα στον αέρα, δίνοντας σας έτσι ένα σεβαστό κομπόδεμα, αν είχατε την έμπνευση να ποντάρετε το… μαρούλι στο όνομά τους.

Αυτό είναι και το μεγαλείο της Δημοκρατίας: Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε όχι απλά αυτόν που θεωρούμε ικανότερο, αλλά πολύ περισσότερο εκείνον που θα… στάξει ευρουλάκια στον κόρφο μας, απλά και μόνο με τη νίκη του στις εκλογές. Εμπρός λοιπόν! Βουρ στους υπολογιστές, κλικάρετε, ποντάρετε και περιμένετε το Λαό να μιλήσει, την ετυμηγορία της κάλπης και άλλα πολυφορεμένα εκλογικά κλισέ.

ΤΑ ΠΙΟ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ

Ο Καναδός Μπράιν Ζέμπικ κέρδισε 100 χιλιάδες δολάρια με έναν κάπως… ανορθόδοξο τρόπο. Ο εκκεντρικός τζογαδόρος έβαλε στοίχημα ότι θα εμφύτευε στον εαυτό του (!) ένα ζεύγος σιλικονάτων στηθών και θα τα διατηρούσε για ένα ολόκληρο χρόνο το 1997. Τελικά, αποφάσισε να τα κρατήσει μέχρι και σήμερα, καθώς τα… παρουσιάζει σε διάφορες εκδηλώσεις κερδίζοντας και άλλα στοιχήματα, ενώ τσέπωσε και 10 χιλιάδες δολάρια, μένοντας για ένα μήνα σε δημόσια ουρητήρια.

Το 2007 ο Ρώσος Αντρέι Καρπόφ στοιχημάτισε τη… γυναίκα του στο πόκερ και -ευτυχώς ή δυστυχώς για τον ίδιο, δεν το γνωρίζουμε- την έχασε. Το χειρότερο είναι ότι η ίδια ερωτεύτηκε τον νικητή και χώρισε από τον Καρπόφ, ο οποίος διέψευσε το ρητό που θέλει όποιον χάνει στα χαρτιά να κερδίζει στην αγάπη.

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Αθήνα-Καμπούλ 1-0

Μετά τον προεκλογικό «βομβαρδισμό» ανεύθυνων δηλώσεων και διχαστικών διλημμάτων, τα οποία συντέλεσαν στο να εδραιωθεί το κλίμα πολιτικής αστάθειας, όπως φάνηκε και από την αντίδραση των διεθνών αγορών, είχαμε και τις πραγματικές βόμβες που έδωσαν τον τόνο στα διεθνή ΜΜΕ: «Η Ελλάδα είναι μια χώρα υπό κατάρρευση και εκρηκτικοί μηχανισμοί μπορεί να βρεθούν σε κάθε στενό, σε κάθε γραμματοκιβώτιο». Δε θα ασχοληθώ με τα σενάρια συνομωσίας που τόσο μας αρέσουν, με τους «μοχθηρούς ξένους» που θέλουν το κακό μας και μας δυσφημούν, άλλωστε μόνοι μας τα καταφέρνουμε πολύ καλύτερα. Μέχρι να αποδειχθεί άλλωστε ποιοι και για ποιο λόγο έστελναν φακέλους-βόμβες, θα έχουν περάσει και οι εκλογές.

Μέσα στον αχό των ελεγχόμενων και μη εκρήξεων όμως, χάνεται και η ουσία των αυτοδιοικητικών εκλογών: Ποιο είναι το διακύβευμα, τι θα αλλάξει στις ζωές μας, τι σημαίνει το νέο μοντέλο διοίκησης των τοπικών κοινωνιών. Η κυνική προσέγγιση υποστηρίζει ότι «αν άλλαζε κάτι με τις εκλογές, θα ήταν παράνομες». Και όμως, οι δημοτικές αρχές -στη θεωρία- θα αποκτήσουν πολύ περισσότερες αρμοδιότητες σε σύγκριση με το παρελθόν. Η αποκέντρωση -πάλι στη θεωρία- θα λειτουργήσει προς όφελος του πολίτη, διευκολύνοντάς τον στην καθημερινότητά του.

Δεν έχουμε όμως χρόνο να ασχοληθούμε με αυτά, γιατί κολλημένοι μπροστά στις τηλεοράσεις μας ακούμε για μπαμ και μπουμ και νομίζουμε ότι αν ανοίξουμε τις πόρτες μας θα βγούμε στους δρόμους της… Καμπούλ.

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Η συλλογική θλίψη

Όταν περπατώ στους δρόμους της πόλης, μού αρέσει να περιεργάζομαι τους συνανθρώπους μου. Δε βλέπω πουθενά χαμογελαστά πρόσωπα. Στις στάσεις των λεωφορείων, σκυθρωποί και σκυφτοί οι περισσότεροι προσπαθούν να προστατευθούν από το κρύο και τις μαύρες σκέψεις που φέρνει στο νου η κατάρρευση όσων μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε δεδομένα.

Με αφορμή την επέτειο του «ΟΧΙ» σκέφτηκα ότι εμείς ανήκουμε στη γενιά του «ΝΑΙ». Σε μια εξαιρετική συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα in.gr ο Απόστολος Σάντας, ο οποίος μαζί με το Μανώλη Γλέζο κατέβασε τη χιτλερική σβάστικα από την Ακρόπολη το 1941, σημείωσε μεταξύ άλλων ότι ζούμε «σε μια ελεύθερη αλλά όχι ανεξάρτητη Ελλάδα», θέλοντας με αυτό τον τρόπο να καταδείξει ότι η χώρα μας είναι δέσμια οικονομικών και γεωπολιτικών επιδιώξεων των «φίλων» μας ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού.

Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια: Στο όνομα της δημοσιονομικής προσαρμογής, της μείωσης του ελλείμματος και του… ευρύτερου συνετισμού μας, απεμπολούμε κεκτημένα,τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Από τις φοροεπιδρομές του οικονομικού επιτελείου στα πετσοκομμένα εισοδήματά μας, μέχρι τις συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, συνήθως ερήμην μας.

Χωρίς όραμα και πραγματικές τομές στις παθογένειες δεκαετιών, θα είμαστε μόνιμα θύματα της συλλογικής κατάθλιψης που προκαλεί η παρακμή μιας κοινωνίας που πριν από 70 χρόνια όρθωσε το ανάστημά της σε έναν παντοδύναμο εχθρό.

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Της Βόρειας Κορέας το ανάγνωσμα...

Οι εκλογές πλησιάζουν, τα εκβιαστικά διλήμματα έρχονται και ήδη αποκτούν κυρίαρχη θέση στην επιχειρηματολογία των πολιτικών. Οι περισσότεροι κομματάρχες και επίδοξοι… σωτήρες μας κάνουν σαν να μην έχει πέσει στο κεφάλι μας το Μνημόνιο, η εργασιακή ανασφάλεια, η κατάντια της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης. Λες και ζούμε σε άλλη χώρα και πιστεύουμε -ακόμα- ότι θα μας σώσουν οι ίδιοι που μας χαντάκωσαν. Λογικό είναι. Αφού παραμυθιαζόμαστε από τις χάντρες και τα καθρεφτάκια που μας κομίζουν πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση, καλά μας κάνουν. Αφού ακόμα πιστεύουμε ότι το σύστημα που ευθύνεται για την κατάρρευση της κοινωνίας μας είναι το ίδιο που θα μας οδηγήσει σε… νέες δόξες, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Στο πλαίσιο αυτό είδαμε χθες το βράδυ και τον… κλαυσίγελο του πρωθυπουργικού τηλεδιαγγέλματος: Στα πρότυπα της Βόρειας Κορέας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος γίνεται συντονιστής της… τηλεδημοκρατίας και οι υπόλοιποι μένουμε με την απορία του τι εξυπηρετεί ένα τέτοιο επικοινωνιακό σόου, στα πρότυπα των ριάλιτι σκουπιδιών που έχουν κατακλύσει τις μικρές μας οθόνες.

Έτσι, για πολλούς φαίνεται ότι μόνη διέξοδος είναι η αποχή από τις κάλπες, ως έκφραση διαμαρτυρίας και αγανάκτησης. Η ιστορία όμως δε γράφεται από τους απόντες. Ακόμα και αν το ποσοστό της αποχής ξεπεράσει το 40%, κάποιοι θα εκλεγούν και θα ελέγχουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε σύγκριση με το παρελθόν, την καθημερινότητα στις γειτονιές μας. Είμαστε προετοιμασμένοι γι αυτό;

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Η χαμένη ευκαιρία

Την ώρα που η χώρα και οι πολίτες της χρειάζονται μέτρα και διαρθρωτικές αλλαγές για την τόνωση της ανάπτυξης, μια ακόμα ευκαιρία -πιθανότατα η τελευταία- χάνεται. Δυστυχώς και αυτή η κυβέρνηση αποδεικνύεται διαχειρίστρια πολιτικού χρόνου, κινείται δηλαδή με μόνο γνώμονα τις εκλογές και το αποτέλεσμα αυτών. Μπορεί ο πρωθυπουργός να ισχυρίζεται ότι δεν τον ενδιαφέρει δεύτερη θητεία, αλλά δε φαίνεται να ενστερνίζονται την άποψή του κορυφαίοι κυβερνητικοί παράγοντες, οι οποίοι πάση θυσία θέλουν να μείνουν αγκιστρωμένοι στις καρέκλες τους, όπως άλλωστε και οι προηγούμενοι από αυτούς.

Η πολιτική στην Ελλάδα έχει δυστυχώς καταντήσει ένα πελατειακό μόρφωμα, ένα ατελείωτο δούναι και λαβείν, όπου οι περισσότεροι κινούνται ιδιοτελώς και με αντιπαροχή μερικά ψίχουλα, χαρίζουν εδώ κι εκεί την ψήφο τους. Είναι ένας από τους λόγους που η πολιτική έχει γίνει συνώνυμο της διαφθοράς, του βολέματος και της αναξιοκρατίας, γεγονός που απωθεί ολοένα και περισσότερους Έλληνες και κυρίως τη νέα γενιά. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο, γιατί η απαξίωση της πολιτικής, γεννάει το μίσος και τις ακραίες απόψεις.

Σε ένα κλίμα κατάρρευσης και χρεοκοπίας, θα περίμενε κανείς την κυβέρνηση να είναι πιο τολμηρή στη λήψη ουσιαστικών μέτρων… χθες. Όταν όμως το μόνο που βλέπουμε είναι περισσότεροι φόροι και ακούμε ως μόνιμο άλλοθι ότι φταίνε οι «κακοί από τις Βρυξέλλες» που μας κυβερνούν με… τηλεκοντρόλ, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας που δεν αντιδρούμε.

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Κάντο όπως ο... Καντονά

Την ώρα που το κράτος πνέει τα λοίσθια, παρασέρνοντας στην κατάρρευση και τους άμοιρους υπηκόους του, οι αντιδράσεις όσων πλήττονται από τα πρωτοφανούς σκληρότητας μέτρα είναι ακόμα αναιμικές. Όλα έχουν βέβαια την εξήγησή τους: Καταρχήν, η κοινωνία μας είναι ένα συνονθύλευμα αντικρουόμενων συμφερόντων. Η έννοια της ομογενοποίησης δεν υφίσταται: Συντεχνίες και ομάδες κοιτάζουν -μάταια- να διασφαλίσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί τις τελευταίες μέρες της… Πομπηίας.

Τα προβλήματα του γείτονα φαίνονται ακόμα μια ξένη υπόθεση, μέχρι να χτυπήσει το «κακό» την πόρτα μας, με τη μορφή της ανεργίας, της απώλειας εισοδήματος και της κατάργησης κεκτημένων δεκαετιών. Παράλληλα, η ένταση και η ταχύτητα με την οποία ανατράπηκε η καθημερινότητά μας, έχει αφήσει πολλούς εμβρόντητους. Την ίδια στιγμή, η αντίληψη ότι η αντίδραση στην ισοπέδωση θα είναι βίαια, ασύμμετρη και εν τέλει αναποτελεσματική οδηγεί πολλούς στην αδράνεια.

Μια πρωτότυπη πρόταση όμως εκφράστηκε από τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή Ερίκ Καντονά, γνωστό για την αντισυμβατική του προσωπικότητα, η οποία συνοψίζεται στο εξής: «Οι τράπεζες κλέβουν τον κόσμο, το σύστημα βασίζεται σε αυτές και επομένως μπορεί να ανατραπεί μέσω εκείνων. Με ποιο τρόπο; Αν εκατομμύρια άνθρωποι, αντί να κάνουν απεργίες και πορείες, απλά πήγαιναν στις τράπεζες και έκαναν ανάληψη των καταθέσεών τους, το σύστημα θα κατέρρεε. Η επανάσταση είναι απλή».

Το ερώτημα βέβαια στα καθ’ημάς είναι πόσοι Έλληνες έχουν ακόμα «κομπόδεμα» στις τράπεζες, όταν λείπουν ακόμα και τα ελάχιστα, για τη στοιχειωδώς αξιοπρεπή επιβίωση;

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι

To IKA δια εντεταλμένου υπαλλήλου του προτρέπει με… πρωτοκολλημένη επιστολή όσους πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη να υποστούν ακρωτηριασμό, αντί να τους χορηγήσει τα ειδικά παπούτσια, λόγω -λέει- κόστους. Δε θα ασχοληθώ περισσότερο με την απανθρωπιά και την αναισθησία που δείχνουν κάποιοι καρεκλοκένταυροι που βλέπουν τα πάντα υπό το πρίσμα λογιστικών πράξεων και λένε ευθέως στους ασθενείς ότι «αφού θα σου κόψουν το πόδι, τι τις θέλεις τις θεραπείες», αφού ήδη η κατακραυγή υπήρξε γενικευμένη.

Μια απλοϊκή προσέγγιση θα ήταν η εξής: Αν ισχύει το «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι», γιατί δεν εφαρμόζεται η ίδια φόρμουλα και για τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς, τους γιατρούς, τους πολιτικούς και όλους όσοι πλουτίζουν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, ή έχουν οδηγήσει τη χώρα στη σημερινή της κατάντια;

Προσοχή όμως, γιατί τα όρια είναι δυσδιάκριτα: Όταν την επαύριο της Μικρασιατικής Καταστροφής οδηγήθηκαν στο απόσπασμα οι «έξι», τίποτα δεν άλλαξε στη δομή του κράτους, απλά ικανοποιήθηκε το «λαϊκό αίσθημα» που απαιτούσε να ξεπλυθεί η τραγωδία με το αίμα κάποιων που περισσότερο λειτούργησαν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι.

Εδώ δε χρειάζονται ειδικά δικαστήρια, οχλοκρατία και γκιλοτίνες, όπως ζητούν πολλοί, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Αντιθέτως, πρέπει να ξαναανακαλύψουμε την ανθρωπιά μας, τη δύναμη των ανθρώπινων σχέσεων και την εντιμότητα, τα χαρακτηριστικά δηλαδή των πολιτών κάθε ευνομούμενης πολιτείας, τα οποία στις μέρες μας είναι τόσο δυσεύρετα.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Οι σφογγοκωλάριοι

Το ελληνικό κέντρο καταναλωτών παρουσίασε χθες μια σύγκριση τιμών σε 260 προϊόντα ευρείας κατανάλωσης και υπηρεσίες, σύμφωνα με την οποία προκύπτουν αυξήσεις μέχρι και 39,58% μέσα σε ένα χρόνο. Όταν μετά τον πρόσφατο «ανασχηματισμό του μεσονυχτίου» ανέλαβε ο νέος υπουργός Ανταγωνιστικότητας, άρχισαν οι δηλώσεις ότι θα παταχθεί η ακρίβεια και άλλα παρόμοια ασόβαρα και κούφια λόγια που λίγοι πια πιστεύουν και πολλοί εξοργίζονται όταν τα ακούν.

Έχουμε και λέμε: Καύσιμα αυτοκινήτου +32,9%, τέλη κυκλοφορίας και διόδια 28,74%, νοσοκομεία και κλινικές +8,81%, στέγαση +8,09%, τσιγάρα +19,8% και νωπά λαχανικά +16,02%. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα προϊόντα που χτύπησαν «κόκκινο», την ίδια ώρα που οι εντεταλμένοι ντόπιοι σφογγοκωλάριοι των Βρυξελλών επιβάλλουν νέα μέτρα που πνίγουν κάθε ελπίδα ανάνηψης της χώρας και τη βυθίζουν στο τέλμα της… αρνητικής ανάπτυξης, όπως εύσχημα αποκαλούν την κατάρρευση των πάντων.

Αλλά και η φαρσοκωμωδία της μετονομασίας των υπουργείων είχε τελικά νόημα: Το υπουργείο Ανταγωνιστικότητας είναι ανίκανο να παρέμβει ουσιαστικά, στην ασυδοσία της αγοράς, στην παντελή έλλειψη αξιόπιστων ελεγκτικών μηχανισμών και στην αποθράσυνση των κάθε λογής μεσαζόντων που φορτώνουν τις τιμές, λες και ζούμε σε μια χώρα που οι μισθοί είναι παχυλοί, ενώ επιβιώνουμε εδώ που οι …πορτοκαλέες είναι φαιδρές. Παρακολουθεί όμως τις τιμές να παίρνουν την ανιούσα και τους επιτήδειους κερδοσκόπους να… ανταγωνίζονται ποιος θα βγάλει το μεγαλύτερο κέρδος εις βάρος του κοσμάκη. Μάλλον για αυτό τα λαμπρά μυαλά που μας κυβερνάνε αποφασίσανε να ονομάσουν το υπουργείο… «Ανταγωνιστικότητας».